Ο τροβαδούρος του ουρανού εσώπασε σαν έμαθε ότι
τόσοι αφήνουν το τόπο τους και φεύγουνε,
πετούν για άλλα μέρη, βαδίζουν σ’ άλλα μονοπάτια
και φεύγουν μακριά απ’ της μάνας τους την αγκαλιά.
Ο τροβαδούρος του δειλινού εδάκρυσε σαν ένιωσε το
πόσο πονούνε και κρυώνουνε στη ψυχή,
όσοι με τη σκέψη τους σ’ άλλα μέρη γυρεύουνε
αγάπη, ελπίδα και ευτυχία να βρούνε.
Μα σα ο νους φτερά βγάνει και η ζωή σ’ άλλα
μονοπάτια σε πάει, τράβα, αγάπα, γέλα και άσε τ’αηδόνι σου να σου θυμίζει που ξεκίνησες,
που έφτασες και που θα κλείσεις το ταξίδι αυτό της ξενιτιάς.
Γλυκόπικρα θα ‘ναι τ’ όνειρα και οι κάβοι μας
λυμένοι για να ψάχνουν την Ιθάκη μας την ξενιτεμένη...
Χλωμά θα ‘ναι τ ’άστρα που τα δάκρυα μας θα
κρύβουν, ψάχνοντας το δρόμο της καρδιάς σε μια πατρίδα ξένη...
Η αγάπη, ναι η αγάπη είναι αυτή που θα σε πονέσει
όσο θα σε συμπονήσει, η αγάπη είναι αυτή που θα σε καθορίσει όσο θα σε
αφανίσει, η αγάπη που θα σε οδηγήσει
τόσο στην αφάνεια όσο στη λύτρωση, εδώ, τώρα και μετά…
Αέναος ο κύκλος της ζωής, άφατο το βάθος της
ψυχής…
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen